2 - (اقتربت الساعة و انشق القمر× فتول عنهم يوم يدع الداع الى شئ نكر)
(قمر: 1 و6).
«آن ساعت نزديك آمد و ماه آسمان شكافته شد. پس از آنان روى بگردان تا روزى كه ندا كننده‏اى خلق را به عالمى حيرت‏آور و هول‏انگيز دعوت كند».
در حديثى آن ساعت را خروج حضرت مهدى(ع) دانسته كه مردم را به آئينى فرا مى‏خواند كه آن را منكر و ناشناخته مى‏دانند و باور نمى‏كنند كه آئين اسلام باشد.
امام صادق(ع) برخى از ويژگيهاى آئين اسلام در آن زمان را اين‏گونه برمى‏شمارد:
وقتى حضرت قائم قيام كند، به جانب كوفه رهسپار مى‏شود و چهار مسجد را در كوفه ويران مى‏سازد[چرا كه با موازين اسلام همخوان نيستند] و در روى كره زمين مسجدى كه داراى اشراف و بالكن باشد، باقى نخواهد ماند جز اين ويران مى‏سازد و آنها را بدون صاف و مستوى[بدون بالكن و اشراف] مى‏سازد، راههاى بزرگ را توسعه مى‏بخشد و همه چيزهايى كه از ديوارها به كوچه و خيابان موجود است، از قبيل بالكن، ناودان و... دستور مى‏فرمايد برچيده شوند، همه بدعت‏ها را از بين مى‏برد و همه سنت‏ها را تجديد مى‏فرمايد شهرها و كشورهاى قسطنطنيه، چين و كوهستانهاى ديلم را مى‏گشايد، و هفت‏سال اين‏گونه حكم مى‏راند كه هر سالى برابر ده سال از سالهاى معمولى است. سپس آنچه خدا خواهد انجام مى‏دهد.
راوى خبر مى‏پرسد: فدايت گردم چگونه سالها طولانى مى‏شود[و يك سال به اندازه ده سال خواهد گشت] فرمود: خداوند متعال فرمان مى‏دهد فلك درنگ و حركت را كند گرداند از اين‏رو روزها و سالها طولانى خواهند گشت.
ابو بصير كه راوى خبر است، باز مى‏پرسد: آنان مى‏گويند فلك اگر تغيير كند[و از حركت معمولى باز ايستد يا كند شود]، از بين خواهد رفت؟ فرمود: اين سخن زنديقان است، اما مسلمانان چنين راهى را نخواهند پيمود و حال آن كه خداوند متعال ماه را براى پيامبر(ص) شكافت و قبل از آن خورشيد را براى يوشع بن نون برگرداند، از همه بالاتر، خبر داد به طولانى بودن روز قيامت روزى كه برابر هزار سال از سالهاى معمولى مردمان است. (1)

1 - طولانى شدن روز و سال در زمان ظهور حضرت مهدى(ع) از ديدگاه دانش روز با مشكل روبه‏رو نخواهد بود، بلكه دانش جديد آن را تاييد مى‏كند.
ما در اين راستا با توجه به اين كه نيروى جاذبه(گرانش عام) در همه اجرام آسمانى و اجسام عنصرى و زمينى كارگر و مؤثر است، به نيروى جاذبه ماه و تاثير آن بر آب درياها، خاك و خشكى‏ها و ايست دادن به كره زمين اشاره خواهيم داشت.
از دير باز مردم روزگاران مى‏دانستند ميان طلوع و غروب ماه و برآمدن و فرونشينى آب درياها بايستى رابطه‏اى وجود داشته باشد، اما چگونگى آن را نمى‏دانستند تا اين كه:
نابغه بزرگ جهان دانش «اسحاق نيوتون‏» براى نخستين بار بر اين معما دست‏يافت و چگونگى پيدايش آن را به درستى بيان داشت.
پديده كشنده(جزر و مد) اساسا زاييده نيروى جاذبه كره ماه است، بديهى است درياها در مقايسه با خشكى‏هاى زمين از قابليت انعطاف و نرمى بيشترى برخوردار بوده و بالطبع در برابر نيروى كشش ماه كمتر ايستادگى مى‏كنند، به همين مناسبت توده‏هاى آب در زير پاى ماه انباشته مى‏گردند و پديده‏اى را به نام «بركشند» ايجاد مى‏كنند.
همزمان با «بركشند» رو به ماه، «بركشند» ديگرى در آن سوى كره زمين ايجاد مى‏گردد بدين‏سان كه آبهاى آن سوى كره زمين كه از ماه بدورند، كمتر متاثر گرديده و به اصطلاح عقب مى‏مانند و آب توده عظيمى را ايجاد مى‏كنند، لذا روزانه هر نقطه از سطح دريا دوبار دستخوش بركشند و دو بار هم دستخوش «فروكشند» مى‏گردد.
بنابراين، به‏طور متوسط فاصله(زمان) بين دو جزر و مد متوالى 12 ساعت و 5/25دقيقه است، درست نصف زمانى كه طول مى‏كشد، تا ماه ظاهرا يك دور كامل دور زمين بپيمايد يعنى 24 ساعت و 51 دقيقه.
جزر و مد همراه با حركت ظاهرى ماه از افق شرقى ناظر، به سمت افق غربى او پيش مى‏روند.
اثر جاذبه خورشيد در جزر و مد نسبت‏به ماه از درجه دوم اهميت‏برخوردار است، زيرا فاصله آن بيشتر(فاصله خورشيد از زمين يكصد و پنجاه ميليون كيلومتر) است، از اين‏رو نسبت نيروى مولد جزر و مد خورشيد تنها حدود7درصد(7%) نيروى ماه است.
وقتى كه نيروهاى مولد ماه و خورشيد هماهنگ عمل مى‏كنند، مثلا هنگام ماه نو كه هر دو در يك طرف زمين هستند، جزر و مدها در حداكثر خود هستند و به نام جزر و مد 2بهارى يا «مهكشند» (Sprinq tide) ناميده مى‏شود، حد ديگر وقتى است كه خورشيد و ماه باهم زاويه 900 درجه (تربيع) مى‏سازند در اين هنگام جزر و مد را به حد اقل و به جزر و مدهاى خفيف يا «كهشكند» (Iveap tide) مبدل مى‏سازند.
نزديكى ماه نيز تاثيرى در ارتفاع جزر و مد دارد، هنگامى كه ماه در حضيض زمينى قرار دارد نيروى مولد جزر و مد آن به اندازه 20% بيش از حد عادى است.
جاذبه ماه سبب مى‏شود علاوه بر آماسيدن آبهاى كره زمين خشكى‏ها نيز دستخوش تورم گردند كه در مقايسه با آماس آبها نامحسوس است.
نيروى حاصل از جاذبه ماه و لنگرى كه از جانب انباشته شدن آبها به وجود مى‏آيد، سبب مى‏شوند چرخش محورى زمين به آرامى ايست(ترمز) كند و بدين‏سان بر طول شبانه‏روز زمينى مى‏افزايند.
بررسى خطوط رشد و نمو سنگواره‏هاى مرجانى بيانگر آن است كه در 350 ميليون سال پيش طول شبانه‏روز حدود سه(3) ساعت كوتاهتر از شبانه‏روز كنونى بوده و طول سال خورشيدى به چيزى حدود 400 روز بالغ مى‏گرديده است.
بررسى‏هايى كه از روى سوابق بجا مانده از كسوف و خسوف‏هاى گذشته به عمل آمده، نشان مى‏دهد كه روند افزايش طول روزهاى زمينى‏0016% ثانيه در هر قرن است. (2)
2 - كسى كه اين نيروى بنيادين و زيربنايى را به نام جاذبه در سرتاسر اين نظام اعم از جسمانى، جرمانى و كيهانى به وديعه نهاده است و شايد اين آيه(چنان كه برخى از مفسران برآنند) به آن اشاره داشته باشد:
(الله الذى رفع السموات بغير عمد ترونها ثم استوى على العرش و سخر الشمس و القمر كل يجرى لاجل مسمى...)(رعد: 2).
«خدا است آن ذات پاكى كه آسمانها را بدون ستون برافراشت و شما آن را ملاحظه مى‏كنيد آنگاه با كمال قدرت عرش را در خلقت‏بياراست و خورشيد و ماه را مسخر اراده خود ساخت كه هركدام در وقت‏خاص و مدار معين به گردش آيند».
چنين خدايى قدرت دارد پريود روزانه و ساليانه(حركت وضعى و انتقالى) كره زمين را كاهش دهد يك دور گردش وضعى زمين را ده برابر كرده به 240 ساعت‏برساند و يك دور گردش ساليانه زمين در مدار خود را ده برابر كرده يعنى كره زمين كه در هر ثانيه سى(30) كيلومتر حركت مى‏كند، به‏3 كيلومتر كاهش دهد از اين‏رو امام صادق(ع) براى رفع تعجب از ابوبصير مى‏فرمايد:
آنگونه كه ماه براى رسول خدا شكافته شد[روايات در اين باره از سنى و شيعه به سرحد يقين و تواتر است] و پيش از آن خورشيد بر يوشع بن نون باز گشت[به احتمال قوى به مقدار چند ساعت كره زمين در حركت وضعى خود از راست‏به چپ (غرب به شرق) برگشته باشد]، چنان كه امروزه منجمان ناهيد(زهره)شناس معتقدند حركت وضعى ناهيد از شرق به غرب يعنى برخلاف حركت وضعى زمين است، از اين‏رو در زهره خورشيد از مغرب طلوع و به مشرق غروب مى‏كند، پس خداوند قادر است كه چنين حركتى را ظرف چند ساعت‏براى كره زمين در زمان يوشع بن نون پديد آورد. و از همه مهمتر روز قيامت است كه قرآن در باره مقدار آن مى‏فرمايد:
(...و ان يوما عند ربك كالف سنة مما تعدون)(حج:47).
«همانا يك روز نزد خدا چون هزار سال به حساب شماست‏».
و مى‏فرمايد:
(يدبر الامر من السماء الى الارض ثم يعرج اليه فى يوم كان مقداره الف سنة مما تعدون)(سجده: 5).
«او امر عالم را به نظام احسن و اكمل از آسمان تا زمين تدبير مى‏كند سپس روزى كه مقدارش به حساب شما بندگان هزار سال است، باز به سوى خود بالا مى‏برد».
3 - ايستادن آفتاب
نوشته سيد اسماعيل عقيلى را مى‏توان تاييد ديگرى دانست‏بر فرمايش امام صادق(ع) يعنى بربازگشت‏خورشيد، كه ما به تعبير ديگر بازگشت‏حركت وضعى زمين دانستيم، وى در باب علائم ظهور نوشته است: از آن علايم ايستادن آفتاب است در وسط آسمان از اول ظهر تا وقت عصر بدون آن كه حركت نمايد، و اين دليل است‏بر تغيير حركت افلاك (3) مورخان و محدثان اين سخن را ذيل آيه نوشته‏اند:
(ان نشا ننزل عليهم من السماء آية فظلت اعناقهم لها خاضعين)(شعراء:4).
«ما اگر بخواهيم از آسمان نشانه و آيت قهرى نازل گردانيم تا همه بر آن گردن نهند و خاضع شوند».
ابوبصير گويد: از امام صادق(ع) درباره اين آيه شنيدم فرمود: به زودى خداوند درباره آنان چنين خواهد گرد گفتم: اينان چه‏كسانى مى‏باشند؟ فرمود: بنى‏اميه و يارانشان مى‏باشند، گفتم آن نشانه و آيه چيست؟ فرمود: ايستادن خورشيد بين اول ظهر تا وقت عصر و خارج شدن و پديدار گشتن يك صورت تا سينه شخصى -كه حسب و نسب او شناخته شده است- در خورشيد، اين پديده در زمان سفيانى واقع شود در اين هنگام سفيانى و دار و دسته او به هلاكت‏خواهند رسيد.
امام صادق(ع) فرمود: پيش از ظهور حضرت مهدى(ع) پنج نشانه واقع مى‏شود:
1 - صيحه آسمانى، آن حضرت در مكه داخل مى‏شود و در جانب خانه كعبه ظهور مى‏نمايد و چون آفتاب بلند شود، قبل از آن منادى ندا كند كه همه اهل زمين و اسمان بشنوند و بگويد: اى گروه خلايق آگاه باشيد كه اين مهدى آل محمد است. او را به نام و كنيه جدش رسول خدا(ص) ياد نمايد و در اين باره اين آيه نازل شد: (ان نشا ننزل عليهم من السماء...).
2 - سفيانى: او از بيابان بى‏اب و علف واقع ميان مكه و شام خروج كند، سفيانى مردى است‏بد صورت، آبله‏رو، چهارشانه، ازرق چشم و نام او «عثمان بن عنبسه‏» و از فرزندان يزيد بن معاويه است، او شهرهاى دمشق، حمص، فلسطين، اردن و قنسرين را به تصرف خويش آورد....
3 - فرو رفتن لشگر سفيانى، در بيابانى بين مكه و مدينه، نيروهاى او در اين محور به سيصدر هزار نفر مى‏رسند، و سرانجام خود او به دست لشگريان حضرت مهدى(ع) در بيت‏المقدس كشته خواهد گشت.
4 - قتل نفس زكيه، و آن پسرى است از آل محمد(ص) كه بين ركن و مقام شهيد مى‏شود.
5- يمانى: خروج يمانى از يمن اتفاق مى‏افتد. در پاره‏اى اخبار وارد شده كه يمانى و خراسانى و سفيانى در زمان واحد خروج خواهند نمود يعنى در يك روز و يك ماه و يك سال و در ميان اين سه نفر از يمانى هدايت كننده‏تر نيست وى خلايق را به سوى حق دلالت مى‏كند. (4)